Goedenavond.
Een beetje een gewaagde kampeerplek vanavond, want erg in de openbaarheid.
Maar er was weinig keus. De zon was al onder aan het gaan en ik zat nog steeds op de fiets. Zoals ik al ooit eerder schreef zijn er langs de Costa del Sol niet veel natuurplekken waar je rustig en privé kunt staan. De voorafgaande twintig kilometer fietste ik door het Spaanse Westland. De weg werd aan beide kanten geflankeerd door huizenhoge kassen. Als er ergens een gaatje zou zijn met wat groen dan had ik daar voor gekozen, hoe onmooi het daar ook zou zijn.
Een kilometer of tien voor Roquetas de Mar besloot ik dan toch maar het erop te wagen en de tent op te zetten aan de rand van een kassenstraat waar een strook gras was. Niet tevreden over de te hobbelige bodem. Maar ja, je moet wat. Tot mijn niet geringe verbazing wemelde het na korte tijd van de muggen die lustig er op los prikten, alsof het zomer was. Oh nee, dacht ik, dan blijf ik niet hier. Beter dan toch maar richting zee, hoewel zo'n uitgekiend plekje als gisteren aan het strand van het stadje Roquetas de Mar er niet in zit.
Nu zit ik op het strand onder een boulevard waar aardig wat mensen liepen en mij daar beneden zagen toen ik de tent op aan het zetten was. Ik moest ook al naar de WC voor de grote boodschap, maar hoe doe je dat op zo'n openbare plek? Het is gelukt hoor en ik geloof dat niemand het gezien heeft. Het eten heb ik wel klaargemaakt op gas, om het niet helemaal te bont te maken.
Nu, half negen in de avond heb ik er alle vertrouwen in dat ik hier de nacht zonder problemen door zal komen. Ik hoor en zie ook geen mensen meer.
Om een voorbeeld te geven hoe goed bij kas deze streek is, heb ik deze foto gemaakt.
Een droge rivier, aan beide zijden geflankeerd door kassen.
Een geïsoleerd kasje met regenwaterreservoir was mooi om te zien
De kassenstraat van vanmiddag heb ik niet op de foto gezet, ook omdat ik meer op het vinden van een kampeerplek gericht was.
Waar ik vanmorgen vertrok waren ook kassen, maar veel amateuristischer gebouwd dan hier.
Zo zou ik mijn kasje ook maken.
Het was ook weer adembenemend mooi zoals mijn eerste kilometers gingen vanmorgen. Om een heuvel te overstijgen moest de weg zich in allerhande bochten wringen.
Honderdtachtig graden moest ik draaien om later van links naar rechts over de weg in de verte te fietsen.
En dan is er ook nog de autoweg die zich op zijn manier een weg baant over de bergkloven en waar je onderdoor gaat.
Na al deze natuurervaringen kwam ik totaal onverwachts in heel andere sferen toen ik Adra binnenreed met in gedachten de verdiende koffie te mogen gaan nuttigen. Er was echter een grote markt gaande.
Een markt met gelegenheid tot consumptie. Dat zag er heel gezellig uit.
Mijn innerlijke plicht riep: Je moet spelen, joh. Na enige psychische voorbereiding werd deze wens ingewilligd, maar eerst had ik een filmpje gemaakt voor op de status van Whatsapp, waar bovenstaande vier foto's in voorkomen. Toen ik terug was bij de fiets na een eerste inspectie zag ik dat de plaatselijke politie ook gearriveerd was
Ach, daar maakte ik me niet druk om. Zouden ze me wegsturen dan kon ik meteen aan de koffie. Spelen is nog wel leuk, maar geen eerste levensbehoefte meer. Maar ze lieten me mijn gang gaan en de mensen gaven redelijk blijk van waardering, ook de marktmensen tegenover me.
Zojuist kreeg ik bericht van Marc, de Duitser die ik in Redondela in Noord-Spanje ontmoette in de herberg. Toen was hij naar Santiago aan het lopen via de zuidelijke Camino die vanaf Porto gaat. Hij is na aankomst in Santiago de Compostella toen in de trein gestapt naar Bilbao en is van daaruit weer naar Santiago gelopen. Gisteren is hij voor de tweede keer daar gearriveerd.
Het was zwaar, schreef hij. Maar bravo Marc.
Om te eindigen bij het begin van deze dag:
Zo zag de wereld er vanaf mijn tent uit toen ik vanmorgen opstond.
Morgenochtend zal ik de zon ook weer uit de zee zien stijgen.
Maar eerst gaan we lekker slapen.
B u e n a s N o c h e s .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten