Goedenavond, Buenas Tardes.
Bijna is de zon weg in de zee.
Wat dat betreft is er niks veranderd vergeleken met de vorige twee weken. De hoogte is ook niet veel anders vanwaar ik de diepte in kijk. Maar wel ben ik een eindje opgeschoven richting het oosten.
Een of twee kledingstukken kan ik er nu wel bij aan hebben, terwijl het net hier eigenlijk nog te warm was in een enkel T-shirtje.
Het is altijd weer even wennen bij zo'n overgang van licht naar donker en van warm naar kil. Vaak wordt het dan ook meteen heel vochtig, maar dat is hier in deze streek niet het geval.
Mijn tent staat nu aan de onderkant van een tegen de rotsen aan gebouwd huis.
Van boven ziet het er nogal imposant uit met een grote patio in het midden.
Het is toch maar weer mooi gelukt iets te vinden in een streek die volgebouwd is met villa's. Vier of vijf keer heb ik in mijn leven deze weg al gefietst, en er is steeds meer bijgekomen. Ik meen me half vervallen huizen te herinneren waar ik ooit kampeerde of een lunch gebruikte, die nu een gedaanteverandering hebben ondervonden en waar ik dus niks meer te zoeken heb. Dit huis is nog een beetje onaangetast in zijn vroegere vorm, die ook al een beetje pompeus was.
Ondertussen is het half duister en heb ik mijn tweede kledingstuk, een dikke trui, aangedaan. Alleen in die grote wereld die van gedaante verandert voelt het nog steeds een beetje unheimisch, maar als ik straks in de tent zit of lig zal dat gevoel weer wegtrekken.
Beneden, rechts van de zon op de eerste foto ligt Almuñecar. Aan de onderkant van de rotsen branden lichtjes. Daar was ooit een kampeerplekje voor mij. Met veel gefriemel en fantasie was daar net plaats voor de tent, terwijl er regelmatig wandelaars voorbij kwamen.
Het parkoers ervaarde ik vandaag, net als de vorige afleveringen, weer als heel mooi, hoewel het klimwerk meer was dan ik in mijn herinnering had. Tot twee keer toe stond er een tunnel in de weg. De eerste ervan heb ik vermeden en in plaats daarvan moest je twee kilometer extra klimmen. Maar dat was geen straf. Ik houd ervan op antieke wegen te rijden, waar het verkeer overheen ging voordat de huidige wegen werden aangelegd.
Een stukje oerweg waar ik overheen fietste.
Uitzicht vanaf het weggetje.
Een stukje van de afgelegde weg is weer te zien in een bocht.
Als beloning kwam er onder andere een leuke ontmoeting.
Deze man uit Litouwen was nogal in trance over de schoonheid van de natuur hier. Zijn auto stond scherp afgetekend tegen de onder liggende zee.Ik
Ik vertelde dat ik misschien wel juist naar Litouwen op weg was. Hij vond het daar veel te koud nu en was voornemens nog wel enkele maanden hier te vertoeven.
Later kwam er nog een tunnel, maar ik was dapper genoeg om mijn tunnelcomplex dit keer opzij te zetten. Er was ook zoveel verlichting dat ik me veilig voelde, uiteraard wel met het achterlampje aan en een fluorescerend hesje om.
Iets verderop zat hij een biertje te drinken. Hij komt uit Milaan, daar vertrokken in 1998.
Wel een briefje achtergelaten met mijn telefoonnummer en mailadres. Misschien krijg ik ooit nog wel iets te horen.
Ondertussen, half acht, is het helemaal donker, maar in de verte zie ik Venus boven de horizon in het nog vage schijnsel van de zon. Ben nu helemaal gewend aan de nachtelijke wereld, het nare gevoel is weg.
Vanmorgen was het een heel werk om mijn kampement af te breken en alles weer naar en op mijn fiets te krijgen. Ik was nog naar het huis geweest van buurman John, maar vermoedde al dat hij er niet was. Al een paar dagen niet. Zoiets voel je aan de sfeer rond het huis.
En zo ben ik vanmorgen van mijn rots afgestapt, mijn schaduw vooruit werpend.
Zal ik er ooit weer terugkomen? Ik weet het niet.
Nu is mijn volgend doel Wineke te ontmoeten op de plek waar ze al twee maanden is.
Een dag of vijf fietsen, schat ik.
B u e n a s N o c h e s .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten