Goedenavond.
Het is zover. Nadat we alle twee al meer dan twee maanden in Spanje (en Portugal) zijn hebben we elkaar vandaag eindelijk ontmoet.
Het was vanmorgen nog tweeënveertig kilometer fietsen naar de camping waar ze in haar auto woont. Maar of ik dat zou halen wist ik niet, daar de nog steeds hevige windvlagen het fietsen tot een riskante bezigheid maakten.
Vaak moest ik lopen en zelfs dan nog heel goed uitkijken dat de fiets niet uit mijn hand gerukt werd. Bovendien was er vrij veel verkeer, waaronder vrachtauto's op de weg. Voorzichtigheid was een belangrijk wapen tegen ongelukken.
De tien kilometer die me restten tot Carboneras hadden veel tijd nodig, maar op het punt waarop de bergweg de zee naderde had ik een déjà vu. Daar zag ik het dakloze huisje staan waar ik vier jaar geleden een paar dagen mijn tent had staan. Het huisje met de blauwe tegeltjes. Want iemand had binnen in die ruïne enkele cirkeltjes ermee gemaakt die een mooie uitstraling gaven, wat me erg charmeerde.
Meteen wist ik het dat ik daar weer naartoe zou gaan, en daar de rest van de dag en de komende nacht zou doorbrengen.
Aangekomen over het bekende en herkende pad lagen er inderdaad nog veel tegeltjes, zowel buiten als binnen, maar volgende bewoners hebben er als dank voor het aangenaam verpozen troep achterlaten, zodat de uitstraling grotendeels verdwenen is. Maar het huisje is er nog en mijn tent staat er nu in. Bescherming tegen de wind is nog steeds onontbeerlijk.
Maar wat nóg mooier is, Wineke is er ook. Op mijn voorstel om hierheen te rijden is ze ingegaan, en zodoende geschiedde ons weerzien dus hier op deze voor mij historische plek.
Daar zit ze, na het eten in mijn bungalow uit te buiken.
Haar rijdend huis staat nu ook op het terrein.
Voordat ze hier was hadden we in Carboneras afgesproken om koffie te drinken.
Hier een foto van de bungalow vanaf een afstandje.
Helaas aan de buitenkant ook beklad door moderne kunstenaars. Dat blauwe daarvoor zijn allemaal tegeltjes.
De pan werd voor deze gelegenheid tot de nok toe gevuld met aardappelen en sperziebonen.
De schoorsteen deed net als vier jaar geleden weer dienst als kookplaats.
Inmiddels, negen uur, zie ik nog verlichting in de auto van Wineke. Ze is er even uitgekomen en ik vertel haar dat het schrijven een beetje moeizaam gaat vanwege de verbinding. Bij de dezen rond in dit af en wens u nog een prettige avond.
Hasta mañana.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten