Vandaag ben ik holbewoner. Op keienpad langs autovia. Bijna onmogelijk de fiets daar overheen te duwen.

 Goedenavond.

De fietsomstandigheden zijn erbarmelijk op het moment. De nationale weg kwam vanmorgen uit op de autovia. Daar stonden grote borden met verboden te fietsen. Gelukkig wist mijn smartphone raad. Keienpaden zijn er nog wel over waar een fietser gebruik van mag maken. Lopend naast de fiets ben ik toen dapper het volgende avontuur ingestapt, maar af en toe was het echt te dol. Twintig procent stijgen met allemaal kuilen was gewoon niet mogelijk.

Op mijn vraag hoe ik hier bovenop moet komen antwoordde Piet dat ik de fiets maar moest ruilen voor een ezel.

 De enige mogelijkheid om verder te komen was om een deel van de bagage eerst naar boven en naar beneden te brengen en daarna de fiets met de rest van de verpakking.

Dat lukte en bovendien viel mijn oog beneden op een holwoning.

 Daar ben ik toch even een kijkje gaan nemen. Het was daar aangenaam met een heerlijk zonnetje en vooral was het beschut tegen de felle wind die vanmorgen hier is opgestoken. De zorgen over hoe het verder moest op dit onmogelijk parkoers liet ik van me afvallen. Ik ben gebleven en er een prettige middag beleefd.

Eigenlijk had ik niet genoeg proviand. Het brood is bijvoorbeeld op. Maar toevallig lag daar een fles water te slingeren en daarmee kon ik aardappelen en bloemkool gaar krijgen. Het koken gebeurde binnen.

Zo is mijn woning even een rookhol geworden.

Morgen als ik verder ga doe ik een alternatief ontbijt: de rest van de bloemkool plus wat kikkererwten. Op de kaart kijkend is het nog zo'n zes kilometer ellende totdat ik weer op een geasfalteerde weg mag fietsen. In dit soort situaties is het beter om de opgave eerst af te maken, maar ik denk toch wel dat ik met een gerust hart zal slapen. In ieder geval uit de wind.

De weg die ik morgen te gaan heb. Voorlopig ziet hij er wat vlakker uit. Maar je weet niet wat voor onherbergzame stukken er nog komen.

Er kwamen trouwens tot twee keer toe een stel fietsers voorbij. Ze reden wel op onbepakte mountainbikes. In een flits heb ik een van die stellen op de foto gezet.

Naar boven kijkend zie je twee op klimgeiten lijkende fietsers.

Even later zie je ze daar helemaal beneden op het pad.

En nu ga ik snel naar binnen.

Ik zit hier namelijk buiten te bibberen in de wind omdat binnen het bereik te slecht is.

Laat ik blij zijn deze bescherming gevonden te hebben. En ook was ik blij dat deze felle wind vanmorgen tegen tien uur opstak en niet midden in de nacht. Ik stond namelijk gisteren in het vrije veld. Normaal ben ik altijd voorzichtig want ik weet dat net als de Mistral zo'n wind hier ook plotseling op kan steken. Gisteren gokte ik er op en had een mooie plek.

Buenas Noches 

                Goede nacht.