Op de camping van Wineke gearriveerd. Onderweg zag ik cineasten aan het werk die een film aan het maken waren.

 Goedenavond. Nu vanaf de camping waar Wineke al twee maanden bivakkeert in haar rijdend huis.

De route tussen het dakloze huisje en hier was vaak spectaculair en ik heb onderweg een groep cineasten in actie gezien. Voor mij reden om te stoppen en op mijn beurt weer een paar films van hen te maken.

Op de status van Whatsapp zijn drie filmpjes ervan te zien.

Voor deze gelegenheid had ik de fiets in de berm gezet terwijl de filmmakers achter mij bezig waren.

Het is er ook wel het landschap voor om films te produceren. Moet je eens kijken waar ik allemaal doorheen ben gefietst.

Moet ik daarboven helemaal naar toe???

Hij lijkt nog steeds ver weg die tunnel waar ik overheen moet rijden.

Nu begint het op te schieten.

Bijna boven gekomen zie je daar beneden wat er allemaal volbracht is.

Intussen begint het hier op de camping weer spookachtig te waaien en de tent flappert als een gek. Het was vandaag weer rustig geworden met de wind en ik verwachtte dat dat zo zou blijven. Niet dus. En nu is er geen beschermend huisje om me heen. Alleen de caravans en campers rondom me geven een beetje beschutting. Helemaal wegwaaien zal ik dus niet vannacht, maar rustig slapen zal er ook niet bij zijn.

De dag begon met samen ontbijten voor het huisje en in de zon.

Daarna, toen we ingepakt waren en reisvaardig zijn we eerst samen koffie wezen drinken in Carboneras. Op het gemeentehuis trof ik een muurschildering die me wel helemaal bekoorde, in tegenstelling tot dat gekladder op het dakloze huisje.

Op het eind van de beklimmingen stond er een heel mooi kapelletje met een bankje ervoor. Een geschikte plek om te lunchen.

Ik was oneerbiedig door in het deurraampje mijn telefoon te houden en een foto te maken. De heel intieme sfeer die ik daar voelde geeft deze niet weer. Wel opvallend vind ik dat in de donkere ruimte Christus zo mooi oplichtte, terwijl ik er geen flits opgezet had.

Er hing een grote bel boven de deur.

Goed en wel had ik er een eerste hap in mijn broodje gezet, kwam Wineke ineens opgedoken. Zij was na de koffie op verkenning gegaan in de voor haar nieuwe omgeving van Carboneras en daarna geprobeerd mij te vinden op mijn weg richting de camping. En dat is haar dus gelukt.

Zo, inmiddels kwart voor negen. Tijd voor mijn toetje. Wineke heeft het hare al op, na het eten dat we nuttigden en bereid werd op haar gasje  En dan proberen de tent wat vast te maken aan een heg of zo. Er kan hier geen haring in de grond. Een onrustige nacht ligt in het verschiet. Mopperen helpt niet, maar ik doe het wel. Een goede nacht gewenst voor degenen die in een stabiel huis slapen.

B u e n a s   N o c h e s .