Goedenavond.
Lekker veilig in een schuilhuis met de tent.
De wind is bar en boos. Zo erg was het vanmiddag zelfs dat ik moeite had de fiets in de hand te houden, lopend uiteraard. Het was echt nodig een onderdak te vinden, al was het alleen al om te lunchen, want in een kale windwoestijn kun je nergens zitten, laat staan kamperen.
En ik vond dus mijn huisje. Het was drie uur toen ik daar binnentrad.
Helaas, zoals vele leegstaande huizen hier, is deze ook ontsierd door in mijn ogen misplaatste kunstenaars.
De fiets heeft een eigen kamer gekregen.
Op dit moment staat in een hoekje het eten te koken op het gasje. Buiten waait het hard en kil, een vuurtje hoeft lekker niet altijd als ik daar geen zin in heb.
Ik hoef lekker niet naar buiten, hoewel het nog wel even mooi was om de avondlucht te aanschouwen.
En ondertussen is het eten weer op en het heeft me weer goed gesmaakt. Vanmorgen bestond het ontbijt uit wat overbleef van de bloemkoolmaaltijd van gisteravond plus een restje kikkererwten uit een potje.
Ik moest moed verzamelen om het avontuur op het keienpad voort te zetten, schatte dat het zo'n zes kilometer nog zou duren, ruim een uur lopen dus. Maar tot mijn opluchting en verrassing kwam er halverwege asfalt. En toen kwam dus heel snel de nationale weg, waar meteen aan beide zijden tankstations waren met restauratie. En ineens zat ik zelfs, om tien uur al, aan de koffie met magdalena's. Deel twee van het ontbijt.
De menselijke gezelligheid na het omgaan met ruwe natuurkrachten deed me goed.
Toch was het goed toeven in mijn aan het vreselijke keienpad gelegen holwoning. Er heerste een hele goeie sfeer. Had er ook vredig geslapen, ondanks de vooruitzichten dat ik vandaag in een stormachtige wind het onbekende tegemoet moest gaan.Hoe lang zal het geleden zijn dat daar mensen gewoond hebben?
De zeer felle windvlagen vormden vandaag op de vrij drukke nationale wegen een probleem. Heel voorzichtig fietsen was geboden. Een verkeerde reactie kon fataal zijn.
Vandaag had ik op tijd mijn boodschappen gedaan, zodat ik daarna vrij was om te stoppen. Maar het kale landschap waar de wind doorheen joeg liet zelfs geen lunchpauze toe.
Heilige Antonius beste vrind, zorg dat ik mijn huisje vind! Mijn begeleider in de hemel werd veelvuldig aangeroepen. Ook dacht ik al even aan een herberg. Maar zie, het huisje is gevonden en heb er al een rustige middag beleefd.
Intussen ben ik Wineke nu tot op 42 kilometer genaderd.
Twee kilometer voor het rode tekentje ligt haar camping.
Nu nog een paar foto's van het wilde en bijstere stuk Spanje waar ik vandaag doorheen fietste en liep.
Later op de dag kwam er nog een stuk onverharde weg, maar dat herkende ik van vorige keren.
Eens zag dit gebouw er beter uit.
De fiets staat, na een laatste moeilijke manoeuvre.
Ik wens u een fijne avond in de wetenschap dat de tijd vliegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten