Goedenavond.
Het is zeven uur, kon nog net voor het donker thuiskomen na bezoek aan mijn onderburen Jan en José. Ja, we hebben elkaar getroffen, afgesproken op het strandje van Maro. Het was niet moeilijk om hen daar te vinden want hun trouwe waakhond Catootje had mij in de smiezen en kwam naar me toe geblaft.
Wat ik dacht dat een goed plekje zou zijn om hun camper neer te zetten bleek inderdaad hun goedkeuring te krijgen. Na het strand hebben ze mij en mijn fiets ingeladen in de auto en zijn we samen naar die plek gereden. Ze nodigden me uit daar met hun warm te eten, klaargemaakt op een zogenaamde skottelbraai, een grote schotelvormige pan. Het woord schijnt uit het zuidafrikaans te komen.
Dit is weer eens wat anders dan koken op een houtvuurtje. Maar morgenavond zijn ze bij mij uitgenodigd, en dan gaat het op mijn manier.
Met de buren van andere campers klikte het meteen. Dit was meteen al handig omdat Jan en José zoutloos koken en de oplossing voor mij, groot zoutgebruiker, was om van iemand wat zout te vragen. Ik kreeg zelfs nog speciaal Himalayazout.
Het zout kreeg ik van de Nederlandse buurman die later het ritme van de invallende avond begeleidde met zijn trommel.
Op de status van Whatsapp zie je hem onder andere bezig, maar je hoort het niet zo goed. Maar er is ook een tweede filmpje, vanuit Nerja vanmorgen waar mijn concullega's meer geluid produceerden.
Het was andermaal therapeutisch voor mij weer heel goed om de artiest uit te hangen. Er waren een aantal leuke reacties.
Onder andere was er een jonge dame die ineens Nederlands met me begon te spreken. Ze was toch geen Nederlandse, woonde heel haar leven al in Nerja en had altijd Spaans gesproken.Maar ze had wel een Nederlandse moeder. Ze wilde al mijn spreukenbordjes zien, ook de vijf die ik niet uitgestald had. Ze zijn in verschillende talen. Ook waren er op mijn muziek dansende kinderen. In de zomer met het optreden op de Franse markten had ik veel last van een echoënd oor, maar dat lijkt voorbij te zijn. Dat maakt dat ik spelen weer prettig vind. De laatste tijd had ik steeds meer in overweging om de accordeon niet meer mee te nemen op reis. Dat zou een hoop ruimte en gewicht schelen. De camper van Jan en José zou een welkom afgiftepunt kunnen zijn. Maar de ervaringen van vandaag en gisteren doen me besluiten om het hen niet te vragen. Hij gaat mee, waar ik ook naar toe ga.
Op het terras waar ik de koffie nuttigde vanmorgen in Nerja moest ik eerst geduldig wachten tot deze duif plaats had gemaakt voor mij.
Morgenochtend is de camper van Jan en José de koffietent. Om elf uur word ik daar verwacht. Zelf zal ik de koeken meenemen, als ik er aan denk. Voor nu nog een prettige avond gewenst.
Tot morgen.
H a s t a M a ñ a n a .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten