Goedenavond.
Het scheelde weinig of ik had het bijltje erbij neer gegooid op de markt in Le Chambon sur Lignon vanmorgen.
Het begon nog wel aardig, maar na de pauze was het één grote warboel van geluiden in mijn oor. Het lawaai van de mensenmassa in de groentekraam links van me vermengde zich met de klanken uit mijn accordeon waar ik ook niet de baas over was. Met andere woorden ik speelde ook nog slecht.
Mijn vingers deelden mee in de malaise.
Na een kort verblijf bij Wim ben ik op een derde plaats gaan staan, waar het weer aardig ging, maar het liep niet over, ondanks dat de lieftallige jongedame die naast mij haar groenten verkocht helemaal enthousiast was over mijn mooie accordeon.
Na afloop had ik Wim uitgenodigd om wat te eten in een nieuw geopend restaurant vlak naast de markt.
Tijd om weer eens grapjes te maken als het huilen me nader staat dan het lachen. De frietjes kwamen bij Wim de neusgaten uit. Maar ondertussen was het wel lekker én veel.
Om een bestelling te maken vroeg ik vergeefs om een gewone menukaart. Het kon alleen nog maar met zo'n gekke qrcode.
De "menukaart".
Gelukkig was ik al uitgerust met zo'n codedetector. Een QRscanner noemen ze dat heel geleerd. Ik vind het maar niks dat het zo voortaan moet. Maar mijn tovenarij leverde dit lijstje op mijn smartphone op:
Op de terugweg naar huis kwamen we op de hoogvlakte in de buurt van het huis van Joppe, een gezamenlijke kennis en ik kwam spontaan op het idee om daar eens poolshoogte te gaan nemen. Ongeveer een jaar geleden deden we dat ook en trof ik een Joppe waarvan ik schrok. Hij had een beademingsapparaat aan zijn mond en vertelde bovendien dat zijn vrouw Anna Clara nu in Nederland in een tehuis zat. Ik wist dat ze aan het dementeren was, dat had ze me zelf een jaar eerder verteld dat dat de prognose was.
Vorig jaar hadden we het daarbij gelaten, bij die kortstondige ontmoeting tussen mij en Joppe.
De vraag was nu: Zullen we hem nog aantreffen en zo ja, hoe?
Wim bleef weer in zijn auto zitten terwijl ik ging kijken. Op de nadering van het huis zag ik een gestalte roerloos zitten. Zou dat Joppe zijn, vroeg ik me af. Hij is misschien veranderd? Ik zwaaide, maar er was geen reactie. Nog een keer, nog steeds geen reactie. Tot ik er achter kwam dat het beeld was, maar wel een erg sprekend beeld, hoewel ie niks zei.
Bij de voordeur komend maakte Joppe open en dit keer was hij beter te spreken dan vorig jaar, waarna ik Wim erbij gehaald heb.
Joppe.
Het was een goede ontmoeting en we waren blij dat we onverwachts op dit plan kwamen en het ook uitvoerden. Natuurlijk kwam er ook nog een nadere kennismaking met het beeld. Ik was niet de enige die dit beeld voor echt aan zag, vertelde Joppe.
Zoals je ziet leende het beeld zich prima om er een toneelstuk omheen te bouwen, zoals je kunt bekijken op de status van Whatsapp.
Morgen zondag ga ik genieten van een rustdag, maar Wim gaat onverdroten voort en heeft dan een markt in Romans, een uur rijden in oostelijke richting. Zijn werk is zijn hobby en daarom heeft ie ook veel energie om het uit te voeren.
Maandag zou hij bij een vriend helpen bij het leggen van een tegelvloer, maar toen hij hoorde dat ik wel naar Saint-Agrève wilde om te spelen heeft hij zijn plan omgegooid. We gaan samen.
Voor mij moedig, want ik heb minder plezier in mijn betaalde hobby de laatste tijd. Maar ik wil niet opgeven en het toch nog maar weer eens proberen. Wel weer met die fellere accordeon, daar speel ik beter op. Het is in ieder geval ook een meerwaarde dat we samen gaan.
Uitdrukking van de dag.
La caja tonta (Spaans)
De televisie.
Letterlijk betekent la caja tonta in het Spaans: het gekke kastje. Daar wordt dus de televisie mee bedoeld.
Een fijne avond is mijn wens.
B o n n e S o i r é e .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten