Goedenavond .
Ben weer thuis van het gezellige Veenendaal. Toch wel een beetje naargeestig fietsen was het in het donker. Bijvoorbeeld dat stuk over de Waalbrug. Een schier eindeloze watervlakte wordt overgestoken, want de Waal is op dit moment flink uitgedijt. Zeker twee kilometer lang met het vizier vooruit, goed er op lettend niet van het fietspad te geraken en heel af en toe een blik werpend op die onder mij liggende watermassa. De veilige haven met de kachel waar ik nu bij zit met het eten erop was nog ver weg.
Na de brug moesten nog acht kilometer onder de eindeloze grijsheid van de hemel afgelegd worden, op de donkere weg die naar Alphen leidt. Maar ik wist een bankje, waar ik vast een appelflap gegeten had, want veel had ik na mijn ontbijt vanmorgen nog niet gegeten vandaag.
Tevens had ik, gezeten op het bankje, reeds de filmpjes voor de status van WhatsApp geplaatst.
Er was een blaaskapel in Veenendaal bezig, waar ik helemaal blij van werd, zo mooi was de performance. Een man in het publiek die als een dirigent met zijn handen zwaaide op het ritme van de muziek werd eruit gepikt.
En even later vervulde hij zijn rol als dirigent perfect.
Ook een groep met kerstmannen staat op de status van WhatsApp.
Op het zelfde bankje gezeten las ik vanavond ook een bericht van Tristan. Deze zoon van Michel schrijft dat we elkaar al 47 jaar kennen en dat hij er zich op verheugt elkaar weer te zien. Hij was toen een jochie van veertien die bij ons in de Franse Cevennen af en toe kwam logeren. Daar woonde ik toen met mijn vriendin samen met Michel, zijn vrouw en hun twee kinderen. Tristan was kind van een andere moeder.
Hoe hij en zijn vrouw Eve nu toevallig in Lamastre verzeild zijn geraakt weet ik nog niet precies. Het verlangen elkaar te herontmoeten is wederzijds. Ik wil dus snel naar de Ardèche, maar moet normaal gesproken tot maart wachten als de afspraken met de audicien achter de rug zijn.
Behalve als er ook nog een andere reden is om sneller te komen.
Met buurman Yvon gaat het namelijk niet goed.
In Veenendaal was het dus gezellig. Zelf speelde ik goed, maar de wisselwerking met het publiek kon beter. Maar net als gisteren registreerden mijn oren het geluid redelijk goed. Zou het komen door de geluidsdemping die de muts geeft, die mijn oren beschermt?
Ik kon in ieder geval zelf ook van de klanken genieten en erbij zingen. Dat is fijn, want de liedjes kan ik dan uitdragen en daardoor de mensen en mezelf het kerstverhaal vertellen.
De herdertjes lagen bij nachte bijvoorbeeld heeft een tekst waar ik helemaal met hart en ziel in mee kan gaan.
Er was vandaag wel de ontmoeting met de marktmeester, die er de vorige keer, een maand geleden, niet was. Hij kwam weer belangstellend naar me toe en vroeg onder andere hoe oud ik was. 69! ' Volhouden hé', zei hij. Later vroeg hij me nog of ik wisselgeld had. Ja, een zak vol met muntjes en die kon ik bij hem op tafel leeg schudden. Blij dat ik hem daarmee weer van dienst kon zijn.
Op de heenweg toen het nog licht was zag ik over de uiterwaarden van de Lek een kudde met meerkoeten zwemmen.
En nu, kwart over tien, zit het er weer op voor vandaag. Straks nog even naar het voetballen kijken en dan slapen. Morgen waarschijnlijk thuis, maar heel misschien nog ergens naar een stad met koopzondag.
Spreuk van de dag.
Het leven is als op de fiets: Als je niet meer fietst dan val je.
W e l t e r u s t e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten