Goedenavond. Weer thuis bij mijn eigen kachel na een nachtje geslapen te hebben in het huis van jarige Frans. Het was een gezellige bijeenkomst gisteravond. Ik zag er tegenop omdat het moeilijk is in een groep mee te kunnen als je zo slecht hoort. Maar met een beetje moeite lukte het toch wel om met enkele mensen te praten. Zo was het fijn om Eugène weer eens te spreken, een vriend die ik niet zo vaak zie. Mijn reserveapparaatje had ik op een gegeven moment maar uit mijn hoor gelaten, want die versterkte juist de geluiden die ik niet wilde horen.
Frans bood me aan om te blijven slapen, maar dat hield ik nog even open omdat ik niet wist of ik het veel langer dan tot negen uur vol zou houden. Maar de stemming kwam er bij mij toch wel in en mijn innerlijke openheid nam toe ondanks mijn beperking. Af en toe accordeon spelen werd geapprecieerd.
Op een gegeven moment, toen er al wat mensen weg waren, voelde ik me zo vrij om lichamelijke oefeningen te doen op een zelf verzonnen muzikaal ritme. Het kreeg vrij snel navolging, zeker nadat iemand Surinaamse muziek opzette. Daarna was ik helemaal in mijn element, want dansen bleek ik nog wel te kunnen en het lukte me om de meeste aanwezigen mee te slepen in mijn enthousiasme.
Daarna, rond twaalf uur, mocht ik heerlijk warm in een goede slaapzak kruipen, die ik van Frans vandaag meekreeg. Als het weer eens kouder wordt kan ik die wel gebruiken.
Enkele nachten geleden namelijk, toen ik laat thuiskwam en de kachel niet meer aanmaakte kon ik het niet warm genoeg krijgen in mijn eigen nestmateriaal. Dat is vanavond zeker niet het geval, daar ik nu bij tropische temperaturen zit te schrijven.
Vanmorgen was ik om negen uur als eerste op van de drie bivakkerenden in het huis van Frans. Frans had vannacht heel zijn huis nog opgeruimd en kwam tegen tien uur naar beneden. Karishna verscheen een uur later. Ondertussen werd ik door Frans verzorgd met koffie en veel gebak( dat op moest).
Een schaakbord was ook in de aanbieding.
Rond twaalf uur verliet ik het voortgezette feestje om tegen een uur weer thuis te zijn op de boot, na Sjaantje en André begroet te hebben.
Eergisteren had ik van Andries en Ellen een fluitketel meegekregen, die ik uitprobeerde vanwege het geluid van de fluit. Ellen had geconstateerd dat het geluid in de toonsoort G was. Frans kon dat vandaag bevestigen door zijn gitaar erbij te houden, waar een apparaatje op zit dat de toonhoogte aangeeft.
Bij thuiskomst vanmiddag heb ik weer water opgezet, maat nu brandde de kachel veel feller dan twee dagen geleden. Gevolg is: Een iets hogere toon.
Het stoom afblazen ging vandaag veel fanatieker.
Een en ander is te zien en te horen op de status van WhatsApp. Beide opnames staan erop.
Spreuk van de dag.
Het leven is een lied,
Soms weet je de melodie even niet.
Deze gaat altijd mee naar de Nederlandse markten en speelplaatsen.
Welterusten voor straks en nu een.........
P r e t t i g e A v o n d .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten