Bij Dick blijven slapen. Veel lol samen. Rond half een weer thuis.

 Goedenavond. Weer op de boot, maar wel in een speciale situatie. Alle buren zijn namelijk weg, dus heb ik het rijk alleen.

Nog steeds af en toe beduusd van de terechtwijzing gisteren door oom agent. De meeste mensen vinden dat ik protest moet aantekenen als ik straks het proces verbaal in de bus heb. Maar dat is niet mijn pakkie aan om de strijd op te zoeken. Het zal misschien wel onterecht zijn, maar er zijn veel grotere onrechtmatigheden als je verder in de wereld kijkt. En over het algemeen hoef ik niet te klagen, daar ik in mijn leven vaak in situaties kom waar ik gestraft kan worden. Bijvoorbeeld in de zomer als ik op reis ben en elke avond en ochtend vuurtjes aanleg om eten te koken of thee te zetten. Soms zelfs midden in een droog dennenbos. Als ik dan gesnapt word ben ik waarschijnlijk meer de pineut. Het is me een enkele keer overkomen dat er voorbijgangers waren die klaagden en in Spanje vorig jaar nog kwam een politieauto op mijn kampeerplek gereden. Eigenlijk mocht ik niet kamperen en vuurtje stoken al helemaal niet. Ze zagen namelijk de resten van mijn eetvuurtje. Ze lieten me ongestraft. 

Het was wel gezellig gisteravond met mensen die ik allemaal kende. We hadden veel lol, waarvan Dick de aansteker was.

Hier trakteert hij ons op operaklanken.

 

Uit het liederenboek van Taizé.

Vlnr Dick, Renate, Bert en ik.

Vlnr Dick , dochter Rosa, Bert en ik.

Het was voor mij ondanks mijn oortjes weer inspannend om aan serieuze gesprekken deel te nemen, een bevestiging dat het goed is om andere oortjes te proberen. Bij Van Boxtel zijn ze al binnen maar over drie weken hebben ze pas tijd voor mij.

Ik ben dus blijven slapen. Tegen half elf waren de andere bezoekers weg en dus kon ik redelijk op tijd mijn hoofd daar te rusten leggen.

Vanmorgen begon het weer ludiek tussen ons en een filmpje ervan komt op de status van WhatsApp.

Mij werd een ontbijt voor de neus gezet.

Dick ging half negen de deur uit, terwijl ik nog een uurtje bleef. Bij Kesteren is een Mac Donald en daar heb ik lekker een uur gezeten met koffie en een papieren krant. 

Geen markt van Druten meer vandaag. Via een omweg had ik dat kunnen halen,  maar het miezerde en ik wilde ook wel thuis zijn.

Daar heb ik eindelijk,  na drie dagen,  weer eens een normale maaltijd op.

De ooievaar van het Oude Veerhuis was ook thuis, toen ik er langs fietste. 

Spreuk van de dag. 

Het leven is een gevecht om overeind te blijven, maar uiteindelijk val je toch.

W e l t e r u s t e n.