Goedenavond.
Oh wat erg. Geen accordeon meer, in ieder geval niet meer diegene waar ik zo vertrouwd mee ben en altijd mee speel op de markten en in de voetgangerszones. Gestolen uit mijn fietstas toen ik even een frietje zat te eten. Een rare gewaarwording te constateren dat het apparaat er niet meer in zat, toen ik hem wilde pakken voor de derde en laatste ronde van mijn optreden in Oss. Beide rondes waren heel goed gegaan, zowel wat betreft mijn eigen gehoor als de performance en de reactie van het publiek. Het is hoogst zelden dat ik in Oss speel, behalve op de markten van dinsdag de laatste jaren. Maar vandaag zou Bert om half zes komen en om dan een verre plaats aan te doen daarvoor was de tijd te krap. Oss bleek vandaag in ieder geval een prima speelgelegenheid. Maar het einde van het liedje was dus heel abrupt vandaag. Wat erg zeg, weg mijn accordeon, weg de zeer degelijke koffer waar hij in zat, weg de drie hoedjes die erin gepropt waren, weg de zeven spreukenbordjes, waar vandaag door heel wat mensen nog aandachtig naar gekeken is.
En deze accordeon is zo vertrouwd. Ik heb er thuis wel meer, heel veel meer zelfs, maar om ermee op straat te spelen......
Toch heb ik, thuis gekomen, beneden de hele boel overhoop gehaald en alle accordeons, die daar opgeborgen waren uitgeprobeerd. Aan de meeste mankeerde wat aan. Met mijn oren kan ik niet zo goed meer horen welke het beste klinken.
Accordeons genoeg, maar zal er eentje bij zijn waar ik zo vertrouwd mee kan worden als met de gestolene? De meeste klinken ieler en aan de meeste mankeert ook wat.
Bert zei dat dit gebeuren misschien een teken is van God dat ik met het spelen op moet houden, omdat het ook veel te veel herrie is voor mijn oren. Maar ja, als ik merk, vandaag ook weer, wat de muziek met de mensen doet, en met mezelf ook, dat is toch heel waardevol.
Voorlopig houd ik het erop om de acteerspullen weer bij mekaar te krijgen. Andere hoedjes bijvoorbeeld. Die zie ik soms hele mooie op de hoofden van mensen.
Maar vandaag en vannacht zit ik nog in de rouwfase. Het gebeuren op zich dat iemand in mijn dierbare spullen heeft gezeten heeft een schokeffect.
Het is ook mijn eigen nonchalance die debet is aan het gebeuren. Ik zet de fiets tegen een muur, zet de accordeon in de fietstas en ik ga weg voor een versnapering. Het gaat altijd goed, het is altijd goed gegaan, tot vandaag toe. Vroeger draaide ik de fiets nog wel eens om, met de accordeonkant tegen de muur, zodat de koffer veel minder opvalt, maar tegenwoordig neem ik daar de moeite niet meer voor.
Bert kwam op de afgesproken tijd en we hebben samen mijn beloofde bietenmaaltijd gegeten.
Zijn camper staat op het terrein en daar overnacht hij ook in. Morgen samen ontbijten. Hij gaat dan in Oss en omgeving nog mensen opzoeken en ik ga naar Oss om het optreden daar bij te wonen van de Ierse band Irish Cream, waarvan ik gisteren gewag heb gemaakt op deze blog. Het is tussen twaalf en één. Daarna weer snel naar huis voor de zondagvisite die nog komt of niet komt.
We zullen zien.
Bert heb ik laten kijken naar het reusachtige gat dat bij de loopplank is gegraven. En nu weten we dat het van een konijn afkomstig is, te zien aan de bijbehorende keuteltjes.
Spreuk van de dag.
Wie een kuil graaft voor een ander.....heeft een schop nodig.
T o t M o r g e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten